martes, 7 de noviembre de 2017

Manifiesto plurinacional que podéis firmar entrando en "Adèu-Adiós 78"-Manifiesto

Manifest

*  En euskera, galego, asturianu, inglés, portugués, italiano y castellano abajo
[CAT]
Al maig del 2011, el cop d’austericidi que a Catalunya i Espanya va assolir quotes indignants, va aconseguir inundar els carrers de persones fartes de veure’s abocades a la precarietat existencial per uns poders polítics i econòmics que tan dins l’Estat com a nivell europeu atemptaven contra les seves vides per augmentar els seus beneficis. Al crit de “no ens representen”, es reconeixia per fi com a responsables polítics a tots els actors principals que des de 1978 havien estat repartint-se poder al govern i cadires als consells d’administració de les grans empreses. És a dir, els dos partits espanyols majoritaris, PP i PSOE, amb la connivència dels sindicats majoritaris i el partit que protagonitzava unes de les retallades més dràstiques de tota Europa del Sud, CiU.
Sis anys més tard, aquell malestar vers un règim agonitzant que cueja i, o bé a base d’atiar l’eix nacional o bé a cops de porra intenta mantenir com sigui la seva legitimitat, torna a ressorgir amb força. Malgrat ara ha trobat la seva expressió en els eterns problemes de la divisió territorial i la ceguesa de la unitat que des de Madrid escanya a Catalunya i a tota la resta del territori, creiem que el problema de fons torna a radicar en un pacte que se’ns fa miques i que mostra la seva cara més terrible en obert. El pacte de la transició que va instaurar aquest malaguanyat règim del 78 no ens funciona. La constitució, els partits que còmodament s’hi instal·len, la monarquia i la falsa democràcia representativa, s’ensorren com a miratge de l’harmonia social novament. Els escàndols de corrupció, les retallades constants i el joc entre unes elits continuistes, apunten un cop més a la necessitat d’iniciar un procés constituent entre tots des de baix per definir com volem viure i recuperar la dignitat sense deixar-nos trepitjar en tots els àmbits de la nostra existència.
L’única reforma de la constitució des del 78 ha emparat el pagament d’un deute injust amb una Europa entregada als interessos del gran capital que ara alguns esperen, ingènuament, que intervingui per resoldre els nostres conflictes socials i polítics. Quan aquesta Unió Europea intervé, però, és per restar sobirania als seus estats membres en nom dels interessos del BCE i l’FMI i no per reforçar-la en cap cas. La mateixa ingenuïtat s’aplica al com hem passat de reivindicar que definir les regles del joc i com volem viure sempre rau en el poble a entregar el lideratge de processos de creació de suposades repúbliques a les mateixes elits catalanes que sempre han pactat i ho continuen fent amb les espanyoles i que ens han colpejat a base de privatitzacions i retallades.
Amb tot, diguem juntes Adéu78, i fem-ho ocupant els carrers, persistint en la lluita, autoorganitzant-nos i obrint un procés constituent des de baix. No demanem a aquells que continuen sense representar-nos que ho facin per nosaltres, recuperem la sobirania per esdevenir nosaltres mateixes el veritable motor de canvi.
Per signar el manifest omple el formulari al final de la pàgina.

[EUSK]
2011ko Maiatzean, bai Katalunia eta Espainian maila lotsagarriak lortu zituen austeritateak “austerizidioak” bai Estatu edo Europa mailan prekarietate existentzialera bultzatuta bizi ziren jendez gainezka jarri zituen kaleak botere politiko eta ekonomikoen arduragatik. “no nos representan” oihutzat hartuta, 1978tik aurrera bai gobernuan eta administrazio kontseiluetan botere eta eserlekuak banatuz bizi zirenei ardura politikoa atxiki zitzaien. Hau da, CiUren laguntzaz Hego-Europako murrizketa gogorrenak aurrera eraman zituzten bi partidu espainiar nagusiei, PP eta PSOE.
Sei urte geroago, hiltzear zegoen erregimen horrekiko ondoeza berriz agertu da eta honek, ardatz politiko nazionala berpiztuz edo borra kolpe soilen bitartez bere legitimitatea nolanahi mantentzeko ahaleginak egiten ditu. Nahiz eta oraingo honetan lurraldetasunaren inguruko arazoetan adierazi den, eta nahiz eta Madrilen itsutasunak Katalunia eta gainontzeko lurraldeak itotzen dituen, uste dugu oinarrizko arazoa errotzen dela birrintzen gaituen itun honetan, irekian bere aurpegi beldurgarriena erakutsiz. 1978ko zorigaitzeko erregimen hau ezarri zuen trantsizioko itunak ez digu gehiago balio. Bai konstituzioa, eta bertan erosotasunez ezartzen diren partiduak, bai monarkia eta bai itxurazko demokrazia ordezkagarria hondoratzen ari dira armonia sozialaren irudia ere ondoratuaz. Korrupzio eskandaluak, etengabeko murrizketa eta elite arteko joko kontinuistek gero eta gehiago behetik gorakoa eta guztien artean egindakoa den prozesu konstituziogile baten beharra adierazten dute.
1978tik hona gertatu den konstituzioaren erreforma bakarra, Kapital handien interesetara akituta dagoen Europarekin egindako bidegabeko zor bat ordaintzeko gauzatu zen. Hain zuzen, Europar Batasun honek esku hartzen duenean estatu kideei subiranotasuna murrizteko egiten du, Europar Banku Zentrala eta Nazioarteko Diru Funtsaren izenean, eta ez subiranotasuna indartzeko. Bakuntasun hau, jokoaren arauak nola definitu eta elkarrekin nola bizi nahi dugun inguruko erabakia herria defendatzetik oinarrituko litzateke, errepublika hipotetiko baten sormena elite espainolekin itun egin eta pribatizazio eta murrizketekin zigortu gaituzten eliteei eskura ematean ere ageri da.
Hala ere, kaleak okupatuz, borrokan jarraituz, gu geu antolatuz eta behetik gorako prozesu konstituziogile bat irekiaz, esan dezagun denok batera Agur 78. Ez diezaiegun eskatu berriz ordezkatzen ez gaituzten horiei gure izenean guzti hau egitea, berreskura dezagun subiranotasuna, gu geu eraldaketaren motorra bihurtu gaitezen.
@adeu78
Manifestua sinatzeko inprimakia bete orriaren amaieran.

[AST]
Nel mayu de 2011, el güelpe d’austericidiu qu’en Cataluña y España algamó cuotes ofensives, fue quién a estrar les cais de persones fartes de vese condenaes a la precariedá esistencial por unos poderes políticos y económicos que tanto dientro l’Estáu como a estaya europea atentaben contra les sos vides pa aumentar el so porgüeyu. Al glayíu de “nun mos representen”, veíase a la fin como responsables políticos a tolos actores principales que dende 1978 repartieren ente ellos el poder nel gobiernu y silles nos conseyos d’alministración de les grandes empreses. Ye dicir, los dos partíos españoles mayoritarios, PP y PSOE, cola complicidá de los sindicatos mayoritarios y el partíu protagonista d’un de los retallos más fonderos.
Seis años más tarde, esi malestar contra un réxime moribundu que paez dar los sos últimos bandazos y, ya sea bien avivando la exa nacional o a güelpes de porra intenta calterner como seya la so llexitimidá, torna a resurdir con fuerza. Pesie qu’esta vegada atopó la so espresión nos eternos problemes de la división territorial y la ceguera de la xunidá que dende Madrid afuega a Cataluña y a tol restu del territoriu, creemos que’l problema fonderu vueve a tener el so raigón nun pautu que se nos fraya qu’amuesa la so cara más espantible a les clares. El pautu de la transición qu’entamó esti rexime esfarrapláu del 78 nun nos furrula. La constitución, los partíos que cómodamente tan allugaos nella, la monarquía y la falsa democracia representativa, fúndense como una pantasma de l’armonía social nuevamente. Los escándalos de corrupción, los retallos de contino y el xuegu ente unes élites seguidistes apunten una vegada más a la necesidá d’empezar un procesu constituyente ente toes y dende abaxo pa dicir cómo queremos vivir y recuperar la dignidá ensin dexanos pisar en toles estayes de la nuestra esistencia.
La única reforma de la constitución dende’l 78 abellugó’l pagu d’una delda inxusta con una Europa entregada a los intereses del gran capital qu’agora dalgunos esperen, inocentemente, que se meta pa resolver los nuestros conflictos sociales y políticos. Cuando esta Unión Europea intervién, ye sólo pa menguar soberanía a los sos estaos miembros en nome de los intereses del BCE y el FMI y non pa reforzala en nengún casu. La mesma inocencia ye igual pal como pasamos de vindicar que nomar les regles del xuegu y cómo queremos vivir siempre correspuende al pueblu, a entregar la batuta de procesos de creación de supuestes repúbliques a les mesmes élites catalanes que siempre pactaron y siguen faciéndolo coles españoles y que nos castigaron con privatizaciones y retallos.
Con too, hai que dicir xuntes Adiós 78, y fagámoslo ocupando les cais, empecinando na llucha, autoorganizándonos y abriendo un procesu constituyente dende abaxo. Non hai que pidir a aquellos que siguen ensin representanos que lo fagan por nosotros, recuperemos la soberanía pa convertinos nosotres mesmes nel braeru motor del cambiu.
@adeu78
Para roblar el manifiestu rellena’l formulariu a la fin de la páxina

[GAL]
En maio de 2011, o golpe de austericidio que acadara cotas indignantes na Cataluña e máis España ateigou as rúas de persoas fartas de vérense condenadas á precariedade existencial por uns poderes políticos e económicos que, tanto dentro de Estado coma a nivel europeo, atentaban contra as súas vidas para aumentaren os seus lucros. Ao berro de «non nos representan» recoñecíanse por fin como responsábeis políticos a todos os actores principais que desde 1978 se repartiran o poder no goberno e nas cadeiras dos consellos de administración das grandes empresas. Nomeadamente, os dous partidos españois maioritarios, PP e PSOE, coa conivencia dos sindicatos maioritarios e do partido que protagonizaba un dos recortes máis drásticos de toda a Europa do Sur, CiU.
Seis anos máis tarde, aquel malestar contra un réxime que patexa agónico e que, quer avivando o eixo nacional quer batendo coas porras, intenta manter como sexa a súa lexitimidade, volve rexurdir con forza. Malia atopar agora a súa expresión nos eternos problemas da división territorial e na cegueira da unidade que desde Madrid afoga Cataluña e o resto do territorio, cremos que o problema de fondo volve radicar nun pacto que se esfarela e amosa abertamente a súa faciana máis terríbel. O pacto da transición que instaurou este malogrado réxime do 78 non nos funciona. A constitución, os partidos que nela se instalan comodamente, a monarquía e a falsa democracia representativa derrúbanse novamente coma un miraxe da harmonía social. Os escándalos de corrupción, os constantes recortes e o xogo entre unhas elites continuístas apuntan unha vez máis á necesidade de encetar un proceso constituínte entre todas e desde abaixo para definirmos como queremos vivir e recuperarmos a dignidade sen deixarnos pisar en todos os ámbitos da nosa existencia.
A única reforma da constitución desde o 78 amparou o pago dunha débeda inxusta cunha Europa entregada aos intereses dun gran capital que, agora, algúns esperan inxenuamente que interveña para resolver os nosos conflitos sociais e políticos. Cando esta Unión Europea intervén, porén, é para quitarlles soberanía aos seus estados membros en nome dos intereses do BCE e mailo FMI, nunca para reforzala. A mesma inxenuidade explica como pasamos de reivindicar que as regras do xogo e o como queremos vivir recaen sempre no pobo a, pola contra, entregar o liderado dos procesos de creación de supostas repúblicas ás mesmas elites catalás que sempre pactaron, e continúan a facelo, coas españolas, e que nos maltratan coas súas privatizacións e recortes.
Con todo, digamos xuntas Adeus 78, e fagámolo ocupando as rúas, persistindo na loita, auto organizándonos e abrindo un proceso constituínte desde abaixo. Non pidamos a aqueles que seguen sen representarnos que o fagan por nós, recuperemos a soberanía para virar nós mesmas o auténtico motor da mudanza.
@adeu78
Para asinares o manifesto, enche o formulario ao cabo da páxina.

[ENG]
In May 2011, as the impact of austerity measures reached alarming levels in Catalonia and Spain, the streets were filled with people condemned to a precarious existence by political and economic interests which were undermining their lives in order to increase their own profits, both at a national and European level. Under the slogan “they do not represent us!”, it finally became clear who was really responsible for this situation: the main players who had shared power since 1978 in both government and the boards of the big companies: the two governing Spanish parties, the PP and the PSOE, with the connivance of the mainstream trade unions and Convergència i Unió, the Catalan party which had begun implementing some of the most savage public services cuts in the whole of southern Europe.
Six years later, that same feeling of anger is reemerging powerfully, directed at a regime in its death throes which seeks to maintain its own legitimacy through a revival of nationalism and direct police violence. Even though the current crisis is couched in terms of the eternal question of territorial divisions and the blind centralism with which Madrid stifles Catalonia and the rest of the national territory, we believe that the basic problem is again in a pact that shatters us and that shows now its most terrible face in open. The 1978 Transition pact that established this infamous regime in our view doesn’t work. The constitution and the political parties which have so comfortably installed themselves within it, the monarchy and a false form of representative democracy reveal themselves once again as the mere mirages of social harmony which they really are. Corruption scandals, continuing cuts to public services and the clash of elites who are dedicated to maintaining the current system as it is all point to the necessity of starting up a collective grass roots constitutive process, to define how we want to live, recover our sense of dignity and avoid being crushed underfoot in every area of our existence.
The only reform of the constitution which has been made since 1978 was one which allowed the repayment of an unjust debt to a Europe dedicated to the interests of big capital, a Europe which some now hope naively will intervene to resolve our own social and political conflicts. When the European Union does intervene, it is to subvert the sovereignty of its member states in the name of the interests of the ECB and the IMF, certainly not to reinforce local sovereignty. The same naivety is apparent when the focus shifts away from our demands that the rules of the game and how we want to live our lives should be decided by the people, and when the leadership of alleged republics is handed over to the same Catalan elites who have always made deals with the Spanish elites, and will continue to do so, and who have massacred us with privatizations and public service cuts.
Despite everything, let’s all say together Goodbye 78, and let’s actually make it happen, by occupying the streets, maintaining our struggle, self-organizing and starting up a grassroots constituent process. Let’s not ask the very people who do not represent us to do this for us; let’s reclaim our own sovereignty, so that we ourselves become the motor for change.
@adeu78
To sign the manifesto, fill out the details at the bottom of the page.

[POR]
Em maio de 2011, o golpe do austericídio que na Catalunha e na Espanha conseguiu quotas indignantes, conseguiu inundar as ruas de pessoas fartas de ver-se empurradas à precariedade existencial por uns poderes políticos e econômicos que dentro do Estado como a nível europeu atentavam contra as suas vidas para aumentar seus lucros. Com o grito de “não nos representam”, se reconhecia por fim como responsáveis políticos a todos os actores principais que desde 1978 foram repartindo poder no governo e cadeiras nos conselhos de administração das grandes empresas. Quer dizer, os partidos espanhóis maioritários, PP e PSOE, com a conivência dos sindicatos maioritários e do partido que protagonizava um dos recortes mais drásticos de toda a Europa do Sul, CiU.
Seis anos mais tarde, aquele mal-estar contra um regime agônico que parece distribuir os seus últimos golpes e, ou à base de avivar o eixo nacional ou a golpes de cacetete tenta manter de qualquer jeito a sua legitimidade, volta a ressurgir com força. Apesar de que esta vez encontrou a sua expressão nos eternos problemas da divisão territorial e na cegueira da unidade que a partir de Madrid estrangula à Catalunha e ao resto do território, acreditamos que o problema de fundo volta a estar radicado em um pacto que se despedaça e que mostra sua cara mais terrível em aberto. O pacto da transição que instaurou este desgraçado regime de 78 não nos funciona. A constituição, os partidos que comodamente se instalam nela, a monarquia e a falsa democracia representativa, se afundam como miragem da harmonia social novamente. Os escândalos de corrupção, os recortes constantes e o jogo de umas elites continuístas apontam cada vez mais à necessidade de iniciar um processo constituinte entre todas e desde abaixo para definir como queremos viver e recuperar a dignidade sem deixar-nos pisar em todos os âmbitos da nossa existência.
A única reforma da constituição desde o 78 amparou o pagamento de uma dívida injusta com uma Europa entregue aos interesses do grande capital, que agora alguns esperam, ingenuamente, que intervenha para resolver nossos conflitos sociais e políticos. Quando esta União Européia intervêm, é apenas para retirar soberania aos seus estados-membros em nome dos interesses do BCE e do FMI, e não para reforçá-la em nenhum caso. A mesma ingenuidade se aplica a como passamos de reivindicar que definir as regras do jogo e como queremos viver sempre recaia no povo, a entregar a liderança de processos como a criação de supostas repúblicas às mesmas elites catalães que sempre pactuaram e continuam pactuando com as elites espanholas, e que nos castigaram à base de privatizações e recortes.
Com tudo isto, digamos juntas Adeus 78, e façamo-lo ocupando as ruas, persistindo na luta, auto-organizando-nos  e abrindo um processo constituinte desde abaixo. Não peçamos àqueles que continuam não nos representando que o façam por nós, recuperemos a soberania para converter-nos, nós mesmas, no verdadeiro motor da mudança.
@adeu78
Para assinar o manifesto preencha o formulário na parte inferior da página.

[ITA]
Nel maggio del 2011, l’austericidio che raggiunse livelli allarmanti in Catalogna e in Spagna, riuscì a riempire le piazze di persone stanche di ritrovarsi consegnate alla precarietà esistenziale grazie ai poteri politici ed economici che attentavano alle loro vite per accrescere i loro profitti, sia a livello statale che europeo. Al grido di “non ci rappresentano”, finalmente si riconoscevano come responsabili della situazione tutti gli attori principali che sin dal 1978 si sono spartiti il potere nel governo e nei consigli d’amministrazione delle grandi imprese: i due partiti spagnoli di maggioranza, il PP e il PSOE, con la connivenza dei sindacati maggioritari, e Convergència i Unió, il partito catalano che portava avanti uno dei tagli alla spesa pubblica tra più drastici di tutta l’Europa meridionale.
Sei anni dopo, quel malessere nei confronti di un regime che agonizza ma ancora agita la coda, cercando di mantenere la sua legittimità o ravvivando il discorso nazionalista o direttamente a manganellate, sta risorgendo con forza. Anche se adesso ha trovato espressione negli eterni problemi della divisione territoriale e contro la cecità unitarista che da Madrid soffoca la Catalogna e tutto il resto del territorio, crediamo che il problema di fondo sia sempre il patto che va in frantumi e che si mostra finalmente a volto scoperto. Il patto della transizione che ha instaurato questo malaugurato regime del ‘78 per noi non funziona. La costituzione, i partiti che vi si sono ritagliati un comodo spazio, la monarchia e la falsa democrazia rappresentativa, si mostrano nuovamente solo come un miraggio dell’armonia sociale. Gli scandali della corruzione, i continui tagli ai servizi pubblici e lo scontro tra le élite continuiste, segnalano un’altra volta la necessità di far partire un processo costituente collettivo, dal basso, che definisca come vogliamo vivere e recuperare la nostra dignità senza lasciarci schiacciare in tutti gli ambiti della nostra esistenza.
L’unica riforma della costituzione dal 1978 ha giustificato il pagamento di un debito ingiusto nei confronti di un’Europa votata agli interessi del grande capitale, e che adesso alcuni sperano ingenuamente che intervenga per risolvere i nostri conflitti sociali e politici. Ma quando quest’Unione Europea interviene, è sempre per sottrarre sovranità agli stati membri in nome degli interessi del BCE e del FMI, non certo per rafforzarla. La stessa ingenuità si ritrova quando abbiamo smesso di rivendicare che la decisione sulle regole del gioco e su come vogliamo vivere spetta al popolo, per consegnare invece la leadership di una presunta repubblica nelle mani delle stesse élite catalane che hanno fatto e faranno sempre patti con quelle spagnole, e che ci hanno massacrato a furia di privatizzazioni e tagli.
Nonostante tutto, diciamo insieme Addio78; e affermiamolo occupando le strade, persistendo nella lotta, autorganizzandoci e facendo partire un processo costituente dal basso. Non chiediamo a coloro che ancora continuano a non rappresentarci che lo facciano al nostro posto, recuperiamo la sovranità per diventare noi stessi il vero motore del cambiamento.
@adeu78
Per firmare il manifesto riempi il modulo in fondo alla pagina.

[CAST]
En mayo del 2011, el golpe de austericidio que en Cataluña y España logró cuotas indignantes, consiguió inundar las calles de personas hartas de verse abocadas a la precariedad existencial por unos poderes políticos y económicos que tanto dentro del Estado como a nivel europeo atentaban contra sus vidas para aumentar sus beneficios. Al grito de “no nos representan”, se reconocía por fin como responsables políticos a todos los actores principales que desde 1978 habían ido repartiéndose poder en el gobierno y sillas en los consejos de administración de las grandes empresas. Es decir, los dos partidos españoles mayoritarios, PP y PSOE, con la connivencia de los sindicatos mayoritarios y el partido que protagonizaba unos de los recortes más drásticos de toda Europa del Sur, CiU.
Seis años más tarde, aquel malestar contra un régimen agónico que parece propinar sus últimos coletazos y, o bien a base de avivar el eje nacional o bien a golpes de porra intenta mantener como sea su legitimidad, vuelve a resurgir con fuerza. A pesar de que esta vez ha encontrado su expresión en los eternos problemas de la división territorial y la ceguera de la unidad que desde Madrid estrangula a Cataluña y a todo el resto del territorio, creemos que el problema de fondo vuelve a radicar en un pacto que se nos hace añicos y que muestra su cara más terrible en abierto. El pacto de la transición que instauró este malogrado régimen del 78 no nos funciona. La constitución, los partidos que cómodamente se instalan en ella, la monarquía y la falsa democracia representativa, se hunden como espejismo de la armonía social nuevamente. Los escándalos de corrupción, los recortes constantes y el juego entre unas élites continuistas apuntan una vez más a la necesidad de iniciar un proceso constituyente entre todas y desde abajo para definir cómo queremos vivir y recuperar la dignidad sin dejarnos pisar en todos los ámbitos de nuestra existencia.
La única reforma de la constitución desde el 78 ha amparado el pago de una deuda injusta con una Europa entregada a los intereses del gran capital que ahora algunos esperan, ingenuamente, que intervenga para resolver nuestros conflictos sociales y políticos. Cuando esta Unión Europea interviene, es tan sólo para restar soberanía a sus estados miembros en nombre de los intereses del BCE y el FMI y no para reforzarla en ningún caso. La misma ingenuidad se aplica al cómo hemos pasado de reivindicar que definir las reglas del juego y cómo queremos vivir siempre recae en el pueblo, a entregar el liderazgo de procesos de creación de supuestas repúblicas a las mismas élites catalanas que siempre han pactado y lo siguen haciendo con las españolas y que nos han castigado a base de privatizaciones y recortes.
Con todo, digamos juntas Adiós 78, y hagámoslo ocupando las calles, persistiendo en la lucha, autoorganizándonos y abriendo un proceso constituyente desde abajo. No pidamos a aquellos que continúan sin representarnos que lo hagan por nosotros, recuperemos la soberanía para convertirnos nosotras mismas en el verdadero motor de cambio.
@adeu78
Para firmar el manifiesto rellena el siguiente formulario:

Signatures – Sinadurak – Firmas

  1. Lidia Emma Ribas Valls
  2. Eloisa Salvo
  3. Calos Fernández Liria – Madrid – Profesor Filosofía UCM
  4. Juan Manuel Hernandez – Fuenlabrada – Desempleado
  5. Daniel Valero – Rubí – Vendes
  6. Maria Jesus Calvo – Vitir
  7. Mariaje Calvo – Vitoria/Gasteiz – Pensionizt
  8. Lara von Staa Paes Conde
  9. Juan B. Campos Suarez – Gijón – Jubilado
  10. MerSedes guevara – Barcelona – Ama de casa
  11. Teresa Montaño – Madrid
  12. Alicia RIUS BUITRAGO – Madrid – Agente de igualdad
  13. Pedro Monzó – Castellon – Publicidad
  14. Adrián Gallero Moreiras – Madrid – Dinamizador economia social y solidaria
  15. Rubén Fuentes Beltrán – La Orotava – Ingeniero
  16. Hector Pinedo – Barcelona – Ingeniero
  17. Isabel Vizcaino – Corbera de Llobregat – Jubilada
  18. Guillem Martínez – Barcelona – Periodista
  19. Judith Zaragoza – Barcelona – Traductora
  20. Jordi Ortiz Lombardía – Barcelona – Arts gràfiques
  21. Estitxu Larralde Erasun – Brignoles – Administrari lanak
  22. Victoria Compañ – Barcelona – Psicóloga
  23. Javier Fernando Bujarrabal de las Heras – Madrid – Administrativo
  24. Javier Sastre – Barcelona
  25. Ana Ramos Alonso – El Bierzo – Parada
  26. Juan Peris-Mencheta Barrio – Madrid – Consultor
  27. Juan Carlos Fernández Ruiz – Jaen – Médico de Familia
  28. Paloma Sainz de los Terreros – Madrid
  29. Antonio Cantero Mansilla – Linares
  30. Dario Lovaglio – Barcelona
  31. Lola Matamala – Madrid
  32. Alberto Molares
  33. Mamen López – Zaragoza – Educadora
  34. Javier Ureña – Jaén – Psicólogo
  35. Fernando López Rodriguez – Sevilla – Jubilado
  36. Morrú Libertario – Sevilla
  37. Joaquín Martínez – Barcelona – Marino mercante
  38. Josep David Herrera Ferré – Barcelona – Estudiant
  39. Eva López – Barcelona
  40. Angel Conesa Martinez – L’Hospitalet de Llobregat – Jubilado
  41. Lola Romero Jimenez – Barcelona – Integradora social
  42. Jesús Pérez Montes – Linares – Desempleado
  43. Abraham ElAidi – Barcelona – Acción Social
  44. Federico Martín Worcel Avila – Barcelona
  45. Marcos Fernández – Barcelona  – Estudiante
  46. Victor Vallecillos Tenorio – Sant Boi de Llobregat – Monitor
  47. Alberto San Juan – Madrid – Actor
  48. Ismael González Morales – Barcelona – Integrador Social
  49. Javier Alcolea – Getafe – Profesor de Filosofía
  50. Marta Soldado – Barcelona
  51. Pepa de la Rocha Morales – Barcelona – Docente
  52. Celestino Sanchez – Barbera del Valles – Jubilado iaioflautas
  53. Guillem Fiol – Barcelona – Acció social
  54. Pere E. Rodríguez Morera – Calella – Contacontes
  55. Alfons Romero Clavel – Barcelona – Pensionista
  56. Alicia Bernat Senante – Barcelona – Infermera jubilada
  57. Anna Albert Tarrago – El Masnou – Mestra
  58. Claudina Lopez – Lugo – Empresaria
  59. Franco Berardi Bifo – Bologna – Writer
  60. Tomàs Sunyer Tarrida – Barcelona
  61. Anna Cerdà i Callís – Barcelona – Gestora cultural
  62. Moises M. Casado – Sant Jaume Dels Domenys – T.E.S.
  63. Cinta Juncosa – Reus – Pensionista
  64. Emiliano Pacini – Barcelona – Ser Humano
  65. Sofía Asencio – Pontós – Creadora escenica
  66. Tomas Aragay – Barcelona – Dramaturgo
  67. Esther Planas Balduz – London – Arte Teoría Crítica
  68. Vidal Soler – Barcelona – Músic
  69. José Antonio Palao – València – Professor
  70. Miquel Garcia Porras – Barcelona – Técnico de sonido
  71. Sergio Fernández García – Madrid
  72. Alejandra Spagnuolo – Madrid – Música e investigadora
  73. Oriol Sánchez – Barcelona – Artista
  74. Jorge Mandado – Madrid – Estudiante
  75. Sarah Babiker – Madrid
  76. Esther Matallana Guerrero – Barcelona / Vitoria
  77. Enrique Bardisa – Valencia
  78. Marcos Marzo Alvarez – Bristol – Profesor de Secundaria
  79. María García Pérez – Murcia – Doctora en Filosofía
  80. Manu Luna – Palma – Audiovisuales
  81. Daniel López – Huelva
  82. Ruth Zauner – Barcelona – Periodista
  83. Anabella Criollo – Girona – Publicista
  84. Juan José García Agulló – Elche – Ingeniero
  85. Javier Alonso – Madrid – Obrero
  86. Markel Bilbao Maté – Washington, DC, EEUU – Ser humano
  87. Gonzalo Lechón Perez – Alcalá de Henares – Pintor
  88. Faris Villena – Ibiza – Autónomo
  89. José Antonio Aguirre Estévez – Madrid – Diletante
  90. Francesc Gómez – Castelló de la Plana – Desempleado
  91. Manuel Gutiérrez – Madrid – Autónomo
  92. Sara García Sanz – Torrijos – Estudiante
  93. Ignacio Blazquez Alcover – Zarautz
  94. José Luis Martín Puga – Albuñol – Director Oficina Empleo
  95. Virtudes Montes Cara – Albuñol – Manipuladora Frutas y Hortalizas
  96. Carlos Matheu Armengol – Barcelona – Autònom
  97. Roberto Rodríguez – Barcelona – Artista
  98. Manuel Monte Caballero – Madrid – Investigador
  99. Morrú Antonio Pachón – Sevilla – Autónomo
  100. Christian Méndez – Terrassa – Técnico de selección
  101. Carlos Cañete – Barcelona – Enfermero
  102. Víctor Montes – Villaviciosa – Campesino
  103. Mireia Bolibar – Barcelona – Investigadora
  104. Juan Aís – Alicante – Diseñador gráfico
  105. Jorge Martín Neira – Madrid – Ciudadano
  106. Inga Pellisa – Barcelona – Traductora
  107. Jordi Corominas – Barcelona – Escritor
  108. Javier Avilés Viaplana – Burgos – Especialista
  109. Marc Garcia – Barcelona – Editor de mesa
  110. Sergi Ribas – Santiago de Chile – Socioleg
  111. Miguel López Cabezuelo – Alcaraz Albacete – Delegación Provincial de Recortes Sociales
  112. Anna Pantinat – Badalona – Professora, artista
  113. Mario Fernández Sánchez – Caravaca de la Cruz – Estudiante
  114. Lídia Lahuerta – Barcelona – Prensa y Comunicación
  115. Raul Querilli – L’Hospitalet de Llobregat – Empleado
  116. Kymm Coveney – Barcelona – Traductora
  117. Alberto Isasi – Sant Feliu de LLobregat – DJ
  118. Lourdes Marorell Solanic – Barcelona – Cineasta
  119. Blanca Almendariz – Vilassar de Mar
  120. Maria Permanyer Bailac – La Floresta – Gestió Cultural, Producció, Regidoria
  121. Silvia Alcoba – Barcelona – Artista visual
  122. M Antònia Gómez – Barcelona – Infermera
  123. Miquel Plaza – Barcelona – Traductor
  124. Juanma Santiago – L’Hospitalet de Llobregat – Corrector y ensayista
  125. Mónica Caballo – Madrid – Bibliotecaria
  126. Salva Ortiz Mompó – Mazarrón
  127. Carlos Gutierrez – Barcelona – Operaciones logísticas
  128. Pablo Quevedo – Vigo – Traductor
  129. Marina Raya
  130. Javier Lopez – Alcañiz – Mecánico automoción
  131. Stefano Portelli – Roma/Barcelona – Antropòleg
  132. David Mendez Zuya – Madrid – Bicimensajero
  133. Fernando Manzanares
  134. Nacho Arroyo – Madrid
  135. Fernando Orús – Zaragoza – Ingeniero
  136. Javier Gallego – Madrid – Periodista
  137. Elisabetta Gaglio – Roma
  138. Santiago Alba Rico – Madrid – Ensayista, escritor y filósofo
  139. Alejandro Martín – Periodista
  140. Sandra Segura – Barcelona
  141. Javier Tort Fuertes – Washington, D.C.
  142. Alejandro Gómez Barroso – Badalona – Administrativo
  143. Juan Dorado Romero – Profesor de Teoría Política
  144. Esther Cantillon – Barcelona – Administrativa
  145. Charo Serrano Collantes – Madrid – Administración
  146. J. Javier Lobato – Vitoria-Gasteiz – Ciudadano
  147. Ignacio Alonso Parracía – Vigo – Fotógrafo
  148. Pablo Jaime Conill Querol – Castellón – Editor
  149. Eusebio Pérez Viñas – Madrid – Profesor jubilado
  150. Marisa Luna – Madrid – Cuidadora
  151. Guillermo Escamilla – Madrid – Estudiante
  152. Nacho Segura – Cambridge – Consultor de márqueting
  153. Phil Camarena – Madrid
  154. Juan Carlos Sánchez Gómez – Madrid – Funcionario
  155. Reyes Pascual Diez – Elche – Técnico Educación l.
  156. Belén García Pérez – Leuven (Bélgica)
  157. Jesús Alonso Cabello – Ibiza – Anestesiólogo
  158. Francisco Candela Zabala – Carmona (Sevilla) – Jubilado
  159. Antonio Usero Vílchez – Lanzarote – Docente
  160. Javier García Mateo – Logroño – Funcionario de justicia
  161. Alicia Santos Ruiz – Barcelona
  162. Manuel Arroyo Ramírez – Benamocarra – Profesor

Col·lectius – Talde – Colectivos

  1. Iaioflautas – Barcelona
  2. Iai@flautas Calella – Calella

No hay comentarios: